Αφιέρωμα της Goal για τα 20 χρόνια από το πρωτάθλημα του 1988 (7)

Ο Κώστας Πηλαδάκης με το Νίκο Νταμπίζα και το Κύπελλο

«Goal» 11:10 7/5

 

«Θεία δίκη το πρωτάθλημα»

Το 1988, την εποχή που η ΑΕΛ έκανε υψηλές πτήσεις στο ελληνικό πρωτάθλημα κατακτώντας τον τίτλο, ο Κώστας Πηλαδάκης, νεαρός τότε και φίλαθλος ενός άλλου συλλόγου, άνοιγε διάπλατα τα επιχειρηματικά του «φτερά» για να πετάξει σε άλλους ουρανούς…
Είκοσι χρόνια μετά, ως ηγέτης πλέον της ΑΕΛ, ονειρεύεται μια ανταγωνιστική ομάδα που θα μπορέσει να κάνει τη δική της -μικρή ή μεγάληεπανάσταση στο προβλέψιμο ελληνικό ποδοσφαιρικό πεδίο και θυμάται γιατί το 1988 ήταν και για τον ίδιο μια χρονιά ορόσημο?
Πώς ήταν η ζωή σας το 1988, θυμάστε το πρωτάθλημα εκείνης της χρονιάς;
«Εκείνη τη χρονιά τη θυμάμαι γιατί υπήρξε κατά κάποιον τρόπο ορόσημο στην επαγγελματική μου καριέρα. Αφησα το βίντεο κλαμπ που είχα στη Φιλοθέη και ξεκίνησα την πιο σοβαρή -θα έλεγαδουλειά μου, που ήταν η αεροπορική σύνδεση με τις Σεϋχέλλες. Φυσικά και θυμάμαι την πορεία της ΑΕΛ, αν και ήμουν οπαδός άλλης ομάδας».
Ποια ομάδα υποστηρίζατε τότε;
«Την ΑΕΚ. Ασχολούμουν κυρίως με το μπάσκετ, αφού νωρίτερα έπαιζα στην ΑΕΚ. Ποδόσφαιρο έπαιζα ερασιτεχνικά, αλλά όταν μπορούσα παρακολουθούσα και αγώνες».
Τι έχει μείνει στο μυαλό σας από την πορεία της Λάρισας;
«Δεν υπάρχει άνθρωπος που να μη θαύμαζε εκείνη την ομάδα. Μου έκανε εντύπωση που παιδιά της ηλικίας μου, αλλά και της νεότερης γενιάς, είχαν αφομοιώσει ατάκες και συνθήματα που σχετίζονταν με την ΑΕΛ. Θυμάμαι ακόμη τα παιδιά να παίζουν ποδόσφαιρο και να δανείζονται -όπως το συνηθίζουν σε αυτές τις ηλικίεςονόματα των παικτών της ΑΕΛ. Ηταν κάτι πρωτόγνωρο».
Οπως είπατε, υποστηρίζατε τότε την ΑΕΚ που διεκδικούσε μαζί με τη Λάρισα το πρωτάθλημα. Λόγω του γνωστού θέματος με το ντοπάρισμα του Τσίγκοφ εκείνος ο τίτλος της ΑΕΛ αμφισβητήθηκε από κάποιους…
«Επειδή μου θυμίζει ένα αντίστοιχο θέμα πρόσφατο, η άποψή μου είναι ότι η Λάρισα άξιζε το πρωτάθλημα. Δεν με στενοχώρησε καθόλου, γιατί είχα εισπράξει από την κοινή γνώμη ότι ήταν δίκαιο να πάρει η ΑΕΛ τον τίτλο. Αν και δεν είχα μεγάλη εμπλοκή με το ποδόσφαιρο και φανατισμό, δεν σας κρύβω ότι στη δική μου συνείδηση είχε μείνει ότι αυτό ήταν το σωστό. Η θεία δίκη, αν θέλετε…».
Στο φετινό πρωτάθλημα είχαμε μια αντίστοιχη περίπτωση με την υπόθεση Βάλνερ και εσείς δηλώσατε ότι οι αγώνες πρέπει να παίζονται στο γήπεδο…
«Πήρα μια θέση πρόσφατα για την οποία από μερίδα του Τύπου κατηγορήθηκα, αλλά πράττω κατά συνείδηση. Δεν ανήκω σε κανένα στρατόπεδο και δεν αντιπαθώ κανέναν από τους προέδρους. Υπάρχουν πράγματα που συμφωνούμε και πράγματα που διαφωνούμε. Εχω το θάρρος της γνώμης μου να υποστηρίζω τις θέσεις μου».
 
«Η »χημεία» έφερε τον τίτλο»
Με τα σημερινά δεδομένα είναι εξωπραγματικό για μια ομάδα της περιφέρειας να κατακτήσει ένα πρωτάθλημα;
«Αδύνατο δεν είναι τίποτα, γιατί και το Κύπελλο θεωρητικά το θεωρούσαν αδύνατο, αλλά οι συνθήκες είναι πάρα πολύ πιο δύσκολες. Πιστεύω ότι πρέπει να βελτιωθεί πάρα πάρα πολύ ο θεσμός για να δώσει τη δυνατότητα σε ένα σύνολο να πάρει πρωτάθλημα. Από την άλλη, η Λάρισα τότε πέτυχε αυτό το τρομερό εγχείρημα βασιζόμενη σε μια φόρμουλα που έλεγε ότι ο βασικός κορμός και πάνω ήταν Λαρισαίοι. Ο προϋπολογισμός άρα ήταν χαμηλός και το άντεχε η ομάδα, μην ξεχνάτε επίσης ότι οι παίκτες αυτοί έπαιζαν επτά χρόνια μαζί. Δώστε μου ένα παράδειγμα στη σημερινή εποχή».
Η διοίκηση τότε, όπως οι ίδιοι οι παράγοντες έχουν πει, αν και είχαν προτάσεις δεν πούλησαν παίκτες…
«Δεν θέλω να μπω στο αν δέχτηκαν ή αρνήθηκαν προτάσεις. Αυτή η ομάδα έπαιξε επτά χρόνια μαζί, υπήρχε ποδοσφαιρική »χημεία», ο ένας παίκτης ήξερε με κλειστά μάτια πού βρίσκεται ο άλλος και όπως μου έλεγαν παλαίμαχοι πρώτα πέταγαν την μπάλα και μετά κοίταζαν αν είναι παίκτης. Αυτό δεν νομίζω ότι μπορεί να ξαναγίνει. Βλέπετε, τώρα υπάρχουν πολλοί ξένοι παίκτες στις ομάδες, που έρχονται και φεύγουν. Αρα, αν δεν έχεις τον γηγενή πυρήνα σου, δύσκολα ξανακάνεις τέτοιο θαύμα. Αυτό που θα ήθελα εγώ από εκείνη την εποχή ήταν η συναισθηματική προτεραιότητα που έδιναν στη φανέλα και στις νίκες».
 
 
«Καλύτεροι χρόνο με το χρόνο»
Στην απόφασή σας να αγοράσετε την ΠΑΕ έπαιξε ρόλο ότι η ομάδα είχε κατακτήσει πρωτάθλημα;
«Οχι. Επαιξε ρόλο καταλυτικό το γεγονός ότι ήταν μια ομάδα που είχα ζήσει σε χαμηλή κατηγορία τον παλμό των φιλάθλων της και άρα πίστευα ότι θα μπορέσω να προσελκύσω κι άλλους. Επιπλέον, οι οικονομικές υποχρεώσεις ήταν χαμηλές. Δεν είχα ωστόσο εκτιμήσει σωστά ότι υπάρχουν και κάποιες μειοψηφίες που εμένα προσωπικά δεν με πείθουν ότι θέλουν το καλό της ομάδας. Οι αντιδράσεις, για παράδειγμα, που είδαμε στο ματς με τον ΠΑΟΚ έξω από το γήπεδο δεν με έπεισαν ότι αυτοί που πρωταγωνίστησαν αποζητούν την καθιέρωση της ομάδας στη Super League ή στη συνείδηση του κόσμου. Με ευχαριστεί που οι »Monsters» πήραν θέση και καταδίκασαν τα επεισόδια».
Στον αγώνα με τον ΠΑΟΚ κυριάρχησε το σύνθημα -και το ακούσατε«Πηλαδάκη, να το ξέρεις, το πρωτάθλημα εσύ θα μας το φέρεις». Είναι ορατός ένας τέτοιος στόχος;
«Οπως δεν είχα κάνει εκτίμηση για το Κύπελλο, δεν κάνω και τώρα για πρωτάθλημα. Ας είμαστε προσγειωμένοι, οι συνθήκες, όπως είπα, είναι πάρα πάρα πολύ δύσκολες, εμένα με ενδιαφέρει να βελτιώνω την ομάδα από χρόνο σε χρόνο. Αλλωστε, κάτι που φτιάξαμε και χτίσαμε συνολικά με τον κ. Δώνη θα πρέπει να το ξαναχτίσουμε, όχι βέβαια από την αρχή, με το νέο προπονητή. Θα έχει τις δυσκολίες του, αλλά πρέπει ο καθένας από τη θέση του να ανταποκριθεί. Εγώ ό,τι αναλάβω και δεσμευτώ πρέπει να το τηρήσω, όπως και οι συνεργάτες μου».

Αφιέρωμα της Goal για τα 20 χρόνια από το πρωτάθλημα του 1988 (6)

Οι φίλοι της ΑΕΛ έγιναν επαναστάτες… με αιτία

«Goal» 11:01 7/5

Επαναστάτες με αιτία

ΕΠΙΜΕΛΕΙΑ: ΓΕΩΡΓΙΑ ΠΑΝΟΥΤΣΟΥ

 

Σε αυτήν τη ζωή δεν γίνονται πια θαύματα. Ο καθένας έχει αποδεχθεί μέσα σε κάποια πλαίσια τη μοίρα του και κινείται στο συν-πλην κάτι της καθημερινότητάς του.

Και χρειάζεται κάποια μικρά ή μεγάλα «θαύματα» για να μας θυμίσουν ότι ίσως γεννηθήκαμε για πιο μεγάλα πράγματα, ότι η επανάσταση δεν είναι μια λέξη προορισμένη να μένει κρυμμένη στο λεξικό. Πριν από είκοσι χρόνια οι «αντάρτες» του ελληνικού ποδοσφαίρου ύψωσαν τη σημαία της αντίστασης και μετέφεραν την πρωτεύουσα της στρογγυλής… θεάς στο κέντρο του κάμπου.

Για μια φορά όλη η Ελλάδα ένιωσε ενωμένη ποδοσφαιρικά, αφού ακόμη και οπαδοί της ΑΕΚ, η οποία διεκδικούσε τον τίτλο, παραδέχτηκαν το δίκαιο της ανάδειξης της ΑΕΛ ως πρωταθλήτριας 1988. Μετά, η ποδοσφαιρική Ελλάδα ξέχασε την υπέρβαση. Κόλλησε στη μιζέρια του κατεστημένου, της μυωπικής αντιμετώπισης των πραγμάτων, του στρουθοκαμηλισμού. Και έθαψε μέσα στην άμμο τα όνειρα και αυτής της ομάδας, όπως όλων των άλλων που μπορούσαν να σηκώσουν ανάστημα.

Πόσο διαφορετικό θα ήταν το ποδόσφαιρό μας, αν όλες οι υγιείς ομάδες είχαν δικαίωμα στο όνειρο; Αν ο Ηρακλής του Χατζηπαναγή, του Κωφίδη και του Παπαϊωάννου έπαιρνε τουλάχιστον ένα πρωτάθλημα. Αν ο ΟΦΗ του Μαχλά, του Τσινού ή του Νιόπλια είχε ίδια αντιμετώπιση με τους «μεγάλους». Αν ο Αρης του Ζήνδρου, του Φοιρού, του Κούη και του Σεμερτζίδη έπαιρνε αυτά που του αναλογούσαν. Αν ο ΠΑΟΚ όλων των μεγάλων άσων ήταν κάθε χρόνο εν δυνάμει πρωταγωνιστής. Κι αν η Παναχαϊκή ενός Δαβουρλή, ενός Ρήγα, Στραβοπόδη ή Σπεντζόπουλου δεν ήταν διάττων αστέρας μιας χρονιάς.

Την 1η Μαΐου του 1988, όμως, δεν κέρδισε το πρωτάθλημα μόνο ο Βαλαώρας, ο Καραπιάλης και ο Μητσιμπόνας. Δεν το κέρδισαν καν μόνο η βυσσινί φανέλα της Λάρισας, η διοίκησή της και ο κόσμος της.

Το πρωτάθλημα το κέρδισαν μαζί τους όλοι οι αδικημένοι και τεχνητά περιθωριοποιημένοι του ποδοσφαίρου και του αθλητισμού μας. Αυτοί που άξιζαν πολλαπλάσια απ’ όσα πραγματικά πήραν: Η μεγάλη Δόξα Δράμας του ’50. Ο Κοντογιωργάκης και ο Αϊδινίου. Η μυθική 5άδα του Πανελλήνιου. Ο Στέλιος Κυριακίδης. Ο Βασίλης Παπαγεωργόπουλος. Ο Γιάννης Τομαράς. Ο Γιάννης Κούρος.

Γιατί ο τίτλος του πρωταθλήματος που σήκωσαν πριν από είκοσι χρόνια ο Γκαλίτσιος, ο Ζιώγας και ο Βουτυρίτσας είναι ίσως ο μόνος που αυταπόδεικτα ήταν μεγάλος, ήταν ωραίος και ήταν -αναμφισβήτητα- αληθινός.

Αφιέρωμα της Goal για τα 20 χρόνια από το πρωτάθλημα του 1988 (5)

Ο «αρχιτέκτονας» Γιάτσεκ Γκμοχ

«Goal» 11:05 7/5

Η άλλη πλευρά του τίτλου

Είκοσι χρόνια μετά το θρίαμβο των Θεσσαλών δεν υπάρχουν πολλά πράγματα που να έχουν μείνει στο… σκοτάδι, ωστόσο είναι σκόπιμο να σταθούμε ή να θυμίσουμε κάποια γεγονότα ή στατιστικά που σκιαγραφούν τη μεγάλη πορεία της ΑΕΛ, φωτίζοντας μια άλλη πλευρά του θριάμβου…

Μιας ομάδας που στηρίχτηκε στο ντόπιο στοιχείο, ανέδειξε το ταλέντο των δικών της παιδιών και έδρεψε τους καρπούς της επιτυχίας μαζί με τους χιλιάδες φιλάθλους που την 1η Μαΐου κατέκλυσαν το Αλκαζάρ συμμετέχοντας σε ένα τρελό πανηγύρι. Οι πρωταγωνιστές, δηλαδή οι παίκτες, επισκέφθηκαν τον πρόεδρο Στέλιο Καντώνια, που ανάρρωνε στο σπίτι του ύστερα από την περιπέτεια με την υγεία του και αργότερα τα? έσπασαν στα νυχτερινά μαγαζιά της πόλης μέχρι τις πρώτες πρωινές ώρες. Ο Αυγερινός βγήκε και βρήκε τους Λαρισαίους στους δρόμους να παραληρούν.

Είχαν άλλωστε κάθε λόγο να το κάνουν… Η επιτυχία, ωστόσο, εκτός από τη δόξα έφερε και χρήμα για τους παίκτες της ΑΕΛ, καθώς το πριμ για την κατάκτηση του Κυπέλλου που πήρε κάθε παίκτης των «βυσσινί» ήταν περίπου 1,5 εκατομμύριο δραχμές.

 

1 Καμία άλλη επαρχιακή ομάδα δεν είχε κατακτήσει το πρωτάθλημα μέχρι το 1988, ούτε φυσικά το κατέκτησε από εκεί και πέρα. Η Λάρισα είναι η μοναδική εκτός Λεκανοπεδίου και Θεσσαλονίκης που έχει αναδειχθεί πρωταθλήτρια Ελλάδας στην εποχή της Α’ Εθνικής.

2 Το δυναμικό της ΑΕΛ τότε απαρτιζόταν βασικά από Θεσσαλούς παίκτες και στην πλειοψηφία τους από το νομό Λάρισας. Στο ρόστερ υπήρχε επίσης ένας Σερραίος, ο Χρήστος Μιχαήλ, και δύο ξένοι παίκτες, ο Κανιέμπα και ο Τσίγκοφ.

3 Η κατάκτηση του τίτλου είχε και την ανάλογη προβολή από τον Τύπο εκείνης της εποχής.

ΝΕΑ: «Ολόχρυση Πρωταθλήτρια», ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ: «Καμάρι όλης της Ελλάδας», ΕΘΝΟΣ: «Ολονύχτιο γλέντι σε όλη τη Θεσσαλία», ΦΩΣ: «Η Ελλάδα υποκλίνεται στη βασίλισσα», ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ: «Πανάξια πρωταθλήτρια» και ΦΙΛΑΘΛΟΣ: «Πύλας άρατε».

4 Η ΑΕΛ ξεκίνησε και ουσιαστικά κατέκτησε το πρωτάθλημα με προπονητή τον Γιάτσεκ Γκμοχ. Ομως μία αγωνιστική πριν από το τέλος και καθώς οι φήμες οργίαζαν ότι ο Πολωνός τεχνικός έχει συμφωνήσει με τον Ολυμπιακό του Γιώργου Κοσκωτά, ο Γκμοχ απολύθηκε.

5 Λέγεται πως ο Γκμοχ έμαθε από την τηλεόραση την απόλυσή του από την ΑΕΛ το ίδιο βράδυ που οι Λαρισαίοι γλεντούσαν την κατάκτηση του τίτλου. Στο τελευταίο ματς με τον ΠΑΟΚ στον πάγκο κάθισε ο βοηθός του, Οράσιο Μοράλες, που σήκωσε το τρόπαιο από πλευράς τεχνικής ηγεσίας.

6 Η Λάρισα ουσιαστικά έπαιξε σχεδόν μιάμιση δεκαετία νωρίτερα το ρόμβο στο κέντρο, με τον Αλεξούλη αμυντικό χαφ, τους Βουτυρίτσα και Τσιώλη στις δύο πλευρές με αμυντικά αλλά και επιθετικά καθήκοντα και τον Καραπιάλη ως επιτελικό μέσο.

7 Από την ΑΕΛ το καλοκαίρι είχε αποχωρήσει για τα Τρίκαλα ο επί σειρά ετών αρχηγός της ομάδας Παραφέστας. Κάτι ανάλογο είχε γίνει και με το δεύτερο και τελευταίο τίτλο του ΠΑΟΚ, όταν αμέσως μετά την αποχώρηση του Γιώργου Κούδα από την ενεργό δράση οι Θεσσαλονικείς αναδείχτηκαν πρωταθλητές το 1985.

8 Ο Πλίτσης ήταν ο τερματοφύλακας που συνέδεσε το όνομά του με τη χρυσή εποχή της ΑΕΛ. Ωστόσο, την περίοδο του πρωταθλήματος είχε αρχίσει πια η αντίστροφη μέτρηση για την αποχώρησή του από τους Θεσσαλούς (για τον Ολυμπιακό και στη συνέχεια τον Ηρακλή) και βασικός γκολκίπερ ήταν ο Χρήστος Μιχαήλ, ο οποίος για χρόνια είχε μείνει στη σκιά του.

9 Το Δεκέμβρη ο Πλίτσης, ο οποίος είχε παίξει μόνο στο Κύπελλο, μεταγράφηκε στον Ολυμπιακό, ο δε Μιχαήλ -μέλος του προπονητικού τιμ της ΑΕΛ επί Δώνη, με πολλές πιθανότητες να συνεχίσει- έπαιξε τα 29 από τα 30 ματς πρωταθλήματος.

10 Στο πρωτάθλημα του 1987-88 η Λάρισα ευστόχησε σε όλα τα πέναλτι τα οποία είχε κερδίσει, ενώ η εστία της δεν δέχτηκε κανένα! Τελευταίο πέναλτι ήταν αυτό που εκτέλεσε ο Θανάσης Αναστασιάδης του Ηρακλή και απέκρουσε ο Χρήστος Μιχαήλ τη μέρα που κρίθηκε ο τίτλος, Πρωτομαγιά του ‘88, με το γκολ του Μητσιμπόνα στο ΑΕΛ – Ηρακλής 1-0.

11 Η ΑΕΛ ξεκίνησε το πρωτάθλημα με 3 νίκες. Νίκησε εντός Ολυμπιακό και Αρη και εκτός την Παναχαϊκή με 3-1. Αυτό ήταν και ένα από τα αγαπημένα σκορ των «βυσσινί» στον 1ο γύρο, αφού με το ίδιο επικράτησαν κατά του ΟΦΗ την 5η αγωνιστική.

12 Κατά του Πανσερραϊκού, όμως, το σκορ ήταν μεγαλύτερο κατά ένα γκολ (4-1). Και ήταν αυτό το γκολ του Βασίλη Καραπιάλη το χαϊ λάιτ της χρονιάς. Αν και τραυματίας σε εκείνο το χρονικό διάστημα του αγώνα ο σούπερ σταρ της ΑΕΛ πήρε την μπάλα πίσω από το κέντρο, ξεπέρασε διαδοχικά όσους παίκτες του Πανσερραϊκού βρήκε μπροστά του και τον τερματοφύλακα και μπήκε με την μπάλα στα δίχτυα!

13 Πρώτος σκόρερ της ομάδας αναδείχτηκε ο Μιχάλης Ζιώγας με 16 γκολ, όμως πρώτος σκόρερ του πρωταθλήματος ήταν ο Χένρικ Νίλσεν, ο Δανός της ΑΕΚ, με 21. Ο Ζιώγας είχε τις περισσότερες συμμετοχές (30), μαζί με τον Βασίλη Καραπιάλη, αφού δεν έχασαν κανένα ματς.

14 Ο Γκεόργκι Τσίγκοφ, για τον οποίο λίγο έλειψε να χάσει τον τίτλο η ΑΕΛ, αγωνίστηκε σε 11 ματς (πολλά μάλιστα ως ολιγόλεπτη αλλαγή) και σκόραρε όλες κι όλες 4 φορές (συνολικά η Λάρισα πέτυχε 51 τέρματα).

15 Η τιμωρία του Τσίγκοφ (η οποία στη συνέχεια με την αλλαγή της νομοθεσίας είχε επιπτώσεις μόνο στον ίδιο) έγινε για την ουσία κοδεΐνη, η οποία υπάρχει και στα απλά αντιβηχικά.

16 Η κατάληψη της εθνικής οδού Αθηνών – Θεσ/νίκης και το κόψιμο της Ελλάδας στα δύο ξεκίνησε αυθόρμητα από οπαδούς της ομάδας και απλούς πολίτες με την ανακοίνωση της απόφασης και κράτησε για 5 ολόκληρες μέρες.

17 Πολλά σωματεία πήραν το μέρος της ΑΕΛ, θεωρώντας πως ήταν άδικο να χάσει στα χαρτιά ένα πρωτάθλημα που κέρδισε στους αγωνιστικούς χώρους. Μάλιστα ειπώθηκε πως στο γενικό χαμό δύο ομάδες είχαν πει ότι δεν θα κατέβουν να παίξουν κόντρα στους «βυσσινί».

18 Με την ισοπαλία που απέσπασε την τελευταία αγωνιστική στην Τούμπα από τον ΠΑΟΚ, η Λάρισα τερμάτισε 3 βαθμούς πάνω από τη 2η ΑΕΚ. Ακόμη δηλαδή κι αν είχε ισχύσει η ποινή του μηδενισμού στον αγώνα με τον Παναθηναϊκό και η αφαίρεση των δύο βαθμών της νίκης (αυτό το σύστημα ίσχυε τότε) και η τιμωρία του -1 βαθμού, και πάλι η ΑΕΛ θα ήταν πρωταθλήτρια.

19 Η ΑΕΛ λίγο έλειψε να κάνει και το νταμπλ εκείνη τη χρονιά. Στο Κύπελλο έφτασε στα ημιτελικά, αλλά αποκλείστηκε από τον Παναθηναϊκό, τελικό νικητή στο θεσμό. Οι δύο ομάδες ήρθαν αντιμέτωπες και στις 24/8/88 για το Σούπερ Καπ, με τον Παναθηναϊκό να επικρατεί στο ματς αυτό, που όμως έγινε στην Αθήνα (ΟΑΚΑ).

20 Το άσμα της εποχής που ξεσήκωνε τον κόσμο ήταν το «Αμπάρες» του Μάκη Χριστοδουλόπουλου. Σε αυτούς τους ρυθμούς έγινε η φιέστα της ΑΕΛ μετά την κατάκτηση του τίτλου, με ολόκληρη την κεντρική πλατεία να τραγουδά τους στίχους του Ανδρέα Σπυρόπουλου στη μουσική του Βασίλη Σαλέα «να ‘χαν οι καρδιές αμπάρες, να κλειδαμπαρώνουν».

Αφιέρωμα της Goal για τα 20 χρόνια από το πρωτάθλημα του 1988 (4)

Το κύπελλο του 2007 αναβιώσε στιγμές του 1988

«Goal» 11:09 7/5

«Αυθόρμητα γίναμε… παράνομοι»

Του Κώστα Μπετχαβέ*

Ποδοσφαιρική περίοδος 1987-88. Τι σεζόν κι αυτή στη Λάρισα! Αλλά και για όλη την Ελλάδα! Μια χρονιά γεμάτη ποδοσφαιρικό θέαμα, πάθος, αγωνία, ένταση, ευτυχία, απογοήτευση, άγρια -πρωτόγνωρη- χαρά, ξεσηκωμό, οργή λαού. Και την Πρωτομαγιά του ’88 οι ποδοσφαιρικοί κολίγοι από το θεσσαλικό κάμπο έκαναν την επανάστασή τους και κατακτούσαν το πρωτάθλημα Ελλάδας!

Αφού, πάντως, χρειάστηκε πρώτα δέκα μήνες να αποδείξουν μέσα στα γήπεδα την αξία τους και δύο μήνες πριν να κάνουν τον υπέρ πάντων αγώνα με το μνημειώδη ξεσηκωμό τους κόβοντας την Ελλάδα στα δύο και καίγοντας εκατοντάδες λάστιχα. Και όταν η μαυρίλα από τα καμένα υποχώρησε και στον καθαρό ποδοσφαιρικό ουρανό φάνηκε και επίσημα η δικαίωση για την ΑΕΛ και τους φίλους της, τότε οι Ελληνες φίλαθλοι συνειδητοποιούσαν ότι για πρώτη φορά στην ιστορία του ποδοσφαιρικού τόπου το κατεστημένο έβγαινε ηττημένο και στα γήπεδα και στις αποφάσεις και μια ομάδα από την επαρχία σαν αφηνιασμένο άτι έτρεχε προς το πρωτάθλημα Ελλάδας.

Και αυτή ήταν μια νεαρή ομάδα μόλις 24 ετών, η Αθλητική Ενωση Λάρισας, η εκπληκτική ΑΕΛ με πρόεδρο τον Στέλιο Καντώνια και προπονητή τον Γιάτσεκ Γκμοχ (ο οποίος πάντως επειδή πίσω από την πλάτη της διοίκησης συμφωνούσε να πάει προπονητής στον Ολυμπιακό απολύθηκε λίγες ώρες πριν από την κατάκτηση του πρωταθλήματος)!

Πάντως, ακόμα και σήμερα στη Λάρισα αν ρωτήσετε εμάς τους παλαιότερους δεν μπορούμε να σας απαντήσουμε με βεβαιότητα τι μας συγκλόνισε περισσότερο: Η επανάσταση του Μαρτίου για τα ούρα του Τσίγκοφ ή αυτή καθ’ αυτή η κατάκτηση του πρωταθλήματος την Πρωτομαγιά; Γιατί και τα δύο ήταν εξίσου σημαντικά.

Γιατί χωρίς την ακαριαία αντίδραση του φίλαθλου κόσμου στην τιμωρία για την υπόθεση ντοπαρίσματος Τσίγκοφ, δεν θα υπήρχε και κατάκτηση πρωταθλήματος, αλλά και γιατί χωρίς αυτή την απαράμιλλη ομάδα -που την αποτελούσαν 23 παιδιά από τη Λάρισα, το νομό και το θεσσαλικό χώρο, ένας νεαρός που ανδρώθηκε και ζει ακόμα στη Λάρισα (Χρήστος Μιχαήλ, ήλθε 17χρονος από τις Σέρρες) και δυο μόνον ξένους (Κανιέμπα και Τσίγκοφ)- δεν θα φτάναμε την Πρωτομαγιά του ’88 να πανηγυρίσουμε την ύψιστη τιμή για το επαρχιακό ποδόσφαιρο, επιτυχία που γνώρισαν μέχρι σήμερα μόνο άλλες πέντε ελληνικές ομάδες από την Αθήνα και Θεσσαλονίκη!

Αυτό όμως που συνέβη την Τετάρτη 16 Μαρτίου 1988 στον κόμβο οδού Βόλου – εθνικής οδού, στις κεντρικές πλατείες της πόλης, στις γειτονιές και στο γήπεδο Αλκαζάρ, την ημέρα δηλαδή της ανακοίνωσης της τιμωρίας της ΑΕΛ για την υπόθεση Τσίγκοφ, ούτε και το πιο επαναστατικό μυαλό θα μπορούσε να συλλάβει!

Χιλιάδες κόσμου κάθε φύλλου, κάθε ηλικίας, κάθε τάξης βγήκαν στους δρόμους! Λαοθάλασσα! Και ό,τι έγινε έγινε από μόνο του, χωρίς καμία προσυνεννόηση. Αυθόρμητα γίναμε παράνομοι, αυθόρμητα και υπερασπιστές των δικαίων μιας ομάδας που ήλθε από το μέλλον να μας κάνει να ζήσουμε αληθινές ποδοσφαιρικές στιγμές ποιότητας, αξιών και προσπαθειών.

Δεν μπορώ να θυμηθώ, ούτε κανείς άλλος μπορεί να πει σήμερα: πώς, σε πόσο χρόνο και με ποιον τρόπο ειδοποιηθήκαμε και ήμασταν παρόντες όλοι μας στη διασταύρωση (από τη μυρουδιά των πρώτων καμένων, από ένστικτο, από αυτοπροστασία;), κουβαλώντας ένα ή δύο λάστιχα στο μηχανάκι, στο ποδήλατο, στην καρότσα του Ντάτσουν, του τρακτέρ ή του ούνιμοκ, στο πορτμπαγκάζ του αυτοκινήτου που μαζί με τα λάστιχα στρίμωχνε από το δρόμο 6-8 επιβάτες με προορισμό τον τόπο της πιο αυθόρμητης και της μεγαλύτερης σε όγκο που έγινε ποτέ ελληνικής αθλητικής διαμαρτυρίας!

Την ίδια στιγμή άναβαν φωτιές στο κέντρο και σε γειτονιές της πόλης, χτυπούσαν καμπάνες εκκλησιών, ακινητοποιούσαν τα τρένα, τραβούσαν χειρόφρενο στα αστικά και υπεραστικά αυτοκίνητα, έκλειναν τα καταστήματα, τα γραφεία, οι δημόσιες υπηρεσίες. Η πόλη έπαυε να λειτουργεί! Διακόσιοι χιλιάδες κάτοικοι και άλλοι τόσοι στο νομό έστελναν τα πρώτα οργισμένα μηνύματα για την κατάφωρη αδικία που γινόταν σε βάρος της μέλλουσας πρωταθλήτριας -στα γήπεδα και στη συνείδηση των φιλάθλων…

Η Πρωτομαγιά, αργότερα, με την απόσυρση της κατηγορίας και τις νέες επιτυχίες στα υπολειπόμενα παιχνίδια, έφερε την άλλη συγκλονιστική εμπειρία για εμάς που είχαμε την τύχη να το ζήσουμε κι αυτό: του τρομερού κατορθώματος να κατακτήσει η μικρή επαρχιώτισσα ΑΕΛ το πρωτάθλημα Ελλάδας στο ποδόσφαιρο!

 

* Ο δημοσιογράφος Κώστας Μπετχαβές παρακολουθεί το ρεπορτάζ της ΑΕΛ από την ημέρα ίδρυσής της το 1964!

Αφιέρωμα της Goal για τα 20 χρόνια από το πρωτάθλημα του 1988 (3)

 «Goal» 11:19 7/5

«Μπορείτε να το ξαναπάρετε»

Ξεκίνησε με όνειρα. Οταν αυτά τα όνειρα άρχισαν να ξεφεύγουν από τη σφαίρα της φαντασίας και να υλοποιούνται σε αυτήν τη σφαίρα, την υδρόγειο, δεν μπορούσε να το χαρεί, καθηλωμένος από έμφραγμα και με ρητή εντολή των γιατρών να αποφεύγει τις συγκινήσεις. Οταν η ΑΕΛ, όμως, Πρωτομαγιά του ’88 εξασφάλισε το πρωτάθλημα, ποιοι γιατροί και ποιες εντολές… Το σπίτι του προέδρου του τίτλου, Στέλιου Καντώνια, στο κέντρο της Λάρισας, έγινε… κέντρο υποδοχής των παικτών και πολλών απλών φιλάθλων που πήγαν να του πουν: «Πρόεδρε, το πήραμε. Για την πόλη, για την ομάδα, για σένα. Και για τον αδελφό σου, τον Αντώνη Καντώνια, που έβαλε τις βάσεις αυτής της ομάδας και τώρα χαίρεται κάπου εκεί ψηλά». Είκοσι χρόνια μετά, ο Στέλιος Καντώνιας, αποφεύγοντας τις συγκινήσεις, είναι μια χαρά. Και παρέα με τον τότε αντιπρόεδρο της ΑΕΛ, Βασίλη Τσιάρα, πολύτιμο συνεργάτη και όχι μόνον όλα αυτά τα χρόνια, θυμούνται πώς ξεκίνησαν το καλοκαίρι του ’87, πώς κύλισαν οι μήνες από τα μπλόκα στην εθνική μέχρι το βολ πλανέ του (αείμνηστου) Γιώργου Μητσιμπόνα που σφράγισε το μοναδικό τίτλο πρωταθλήματος της περιφέρειας στην Ελλάδα. «Οταν είχαμε προσλάβει τον Γιάτσεκ Γκμοχ, η διοίκηση με αυτή την κίνησή της απέδειξε ότι ξεκινούσε με φιλοδοξίες. Αλλη απόδειξη ήταν τα πριμ που είχαμε θεσπίσει, όχι μόνο για ΟΥΕΦΑ αλλά και για κατάκτηση του πρωταθλήματος. Οι αγώνες κυλούσαν, νικήσαμε τον Ολυμπιακό και άλλες ομάδες και τότε κάναμε μια συνάντηση στο εργοστάσιο της Βιοκαρπέτ, για να δούμε την κατάσταση. Ο Γιάτσεκ ρώτησε τότε αν θέλαμε πραγματικά να πάρουμε τον τίτλο. «Μπορεί να μην έχετε τη δυνατότητα να ανταποκριθείτε στα πριμ τίτλου» είπε. Εμείς τότε σε απάντηση αυξήσαμε ακόμη περισσότερο το πριμ και μιλήσαμε στους ποδοσφαιριστές, λέγοντάς τους: «Είναι ευκαιρία για εσάς, έχετε τις δυνατότητες να γράψετε τα ονόματά σας στην ιστορία. Πάρτε το πρωτάθλημα, μπορείτε να φτάσετε μέχρι το τέλος του δρόμου». «Και οι αναπληρωματικοί στην Εθνική» Ρωτάμε ποιο ήταν το πιο δύσκολο αγωνιστικό και ποιο εξωαγωνιστικό γεγονός εκείνης της πορείας. Και ενώ περιμένουμε να μας πει για την υπόθεση Τσίγκοφ, ο Στέλιος Καντώνιας αποκαλύπτει τον προσωπικό… σταυρό που σήκωσε: «Εξωαγωνιστικό για μένα ήταν το έμφραγμα που πέρασα. Εμεινα στο νοσοκομείο καθηλωμένος στο κρεβάτι και μετά στο σπίτι από το τέλος του ’87 και μετά. Δεν μπορούσα να δω την ομάδα και μάθαινα μόνο το αποτέλεσμα στο τέλος κάθε αγώνα. Αγωνιστικά, εκεί που μου κόπηκαν τα πόδια ήταν όταν κάναμε την ήττα στη Λιβαδειά, λίγο πριν από το τέλος. Ενώ θα είχαμε διασφαλίσει το πρωτάθλημα σχεδόν 100%, χάσαμε και μπήκαμε προσωρινά σε περιπέτειες. Τελικά τερματίσαμε πρώτοι με 3 βαθμούς διαφορά». Ο Βασίλης Τσιάρας, λόγω της θέσης του, έζησε από πιο κοντά όλα τα υπέρ και τα κατά και η ετυμηγορία του είναι εύκολη ακόμη και δύο δεκαετίες μετά: «Κατ’ αρχάς ο κόσμος ήταν μαζί μας. Αφού ξεπέρασε στην αρχή κάποιες αγωνίες, ξεδιπλώθηκε και στάθηκε λαμπρός συμπαραστάτης στην προσπάθεια της διοίκησης. Τότε κάναμε και ρεκόρ εισιτηρίων, ο μέσος όρος ήταν κάπου στους 17.000 θεατές. Ως διοίκηση ήμασταν στιβαροί, είχαμε έναν καλό προπονητή και παίκτες που προέρχονταν από την ευρύτερη περιοχή. Και ουσιαστικά ήταν ταυτόχρονα οι καλύτεροι της Ελλάδας, γιατί 6-7 έπαιζαν στην Εθνική. Αν ήταν άλλη ομάδα, του κέντρου, θα έπαιζαν και οι αναπληρωματικοί στην Εθνική. Εμείς, από την πλευρά μας, ήμασταν τυπικότατοι στις υποχρεώσεις μας, πληρώνοντας τα πριμ μέσα στην ίδια την εβδομάδα». Και όταν ήρθε το ματς με τον Ηρακλή; ρωτάμε τον Στέλιο Καντώνια. «Το άγχος ήταν μεγάλο. Ο διαιτητής σφύριξε πέναλτι υπέρ του Ηρακλή και μας κόπηκαν τα πόδια. Ευτυχώς απέκρουσε ο τερματοφύλακάς μας, ο Μιχαήλ, και μετά ήρθε και το γκολ του Μητσιμπόνα, που μας έδωσε τη νίκη. Εγώ ήμουν στο σπίτι μου και στα επινίκια η χαρά του κόσμου δεν ξεχνιέται. Ηρθαν όλοι οι παίκτες και πολλοί απλοί φίλαθλοι για να γιορτάσουν μαζί μου. Εγινε χαμός, οι γιατροί φώναζαν, αλλά εμείς το ξενυχτήσαμε τότε…». «Δεν θα φεύγαμε ποτέ…» Σήμερα, δύο δεκαετίες μετά, ο κόσμος δεν το έχει ξεχάσει… «Είναι συγκινητικό που με σταματούν στο δρόμο με σεβασμό, με χαιρετούν ως πρωταθλητή πρόεδρο, για το κοινό επίτευγμα όλης της πόλης να οδηγήσουμε μια επαρχιακή ομάδα στο πρωτάθλημα. Κανένας άλλος δεν τα κατάφερε από τότε και αυτό δείχνει το μέγεθος της επιτυχίας». Το σύνθημα λέει ότι ο κ. Πηλαδάκης θα φέρει το επόμενο πρωτάθλημα. Πιστεύετε ότι κάτι τέτοιο μπορεί να γίνει και τι τον συμβουλεύετε; Καντώνιας: «Θα ευχόμασταν κατ’ αρχάς να συνεχιστεί η προσπάθεια αναγέννησης της ομάδας που ξεκίνησε ο κ. Πηλαδάκης. Πιστεύουμε ότι κινείται προς τη σωστή κατεύθυνση και μπορεί να φτάσει ακόμη και στην κορυφή, με πρώτο εφόδιο την αγάπη μέσα στην ομάδα. Αυτό που θα θέλαμε εμείς είναι να επανδρωθεί ο κορμός με περισσότερους παίκτες από τη Θεσσαλία. Μαζί με τους ξένους να παραμείνει ένα σταθερό σύνολο για αρκετά χρόνια, γιατί μόνο έτσι αποκτά ομοιογένεια. Ανάμεσα στα μυστικά της δικής μας επιτυχίας είναι ότι δεν πουλήσαμε παίκτες παρά το ότι υπήρχαν προτάσεις δελεαστικότατες». Τσιάρας: «Μας είχαν ζητήσει από νωρίς τον Βαλαώρα, μετά τον Μητσιμπόνα, τον Καραπιάλη… Μια φορά, μάλιστα, για τον Μητσιμπόνα μας είχε στριμώξει άγρια ο ΠΑΟΚ επάνω, αλλά εμείς του είπαμε του παίκτη »Δεν πας πουθενά». Και κάτι τελευταίο: Σήμερα η διοίκηση έχει τη συμπαράσταση των οργανωμένων οπαδών. Ακόμη και στις δύσκολες στιγμές η συντριπτική πλειοψηφία στήριξε την ομάδα. Το λέω με μεγάλη λύπη ότι εμείς τέτοια στήριξη δεν την είχαμε πάντα. Αν, για παράδειγμα, οι φίλαθλοι είχαν τότε τη συμπεριφορά που έχουν οι »Μόνστερς», το πιο πιθανό είναι ότι δεν θα είχαμε φύγει ποτέ από την ομάδα».

Αφιέρωμα της Goal για τα 20 χρόνια από το πρωτάθλημα του 1988 (2)

Ο Βασίλης Καραπιάλης ήταν μέλος της πρωταθλήτριας ΑΕΛ του 1988

«Goal» 11:20 7/5

Οι… θεοί του Ολύμπου

Χρήστος Μιχαήλ (τερματοφύλακας, 29 συμμ.).
Είναι υπάλληλος στη ΔΕΥΑΛ και μέχρι πρότινος προπονητής τερματοφυλάκων της ΑΕΛ.

«Αυτό που πετύχαμε ήταν μια γροθιά στο κατεστημένο, ένα μικρό θαύμα. Μέχρι τότε ξέραμε ότι στο ελληνικό πρωτάθλημα τον τίτλο «μοιράζονταν» συγκεκριμένες ομάδες. Δώσαμε μια άλλη νότα στο πρωτάθλημα και μακάρι να μπορούσε να το ξανακάνει η ΑΕΛ ή κάποιος άλλος. Είχαμε πολύ δυνατό σύνολο και πετύχαμε κάτι που έμοιαζε ακατόρθωτο».

Κώστας Κολομητρούσης (αμυντικός, 27 συμμ.).
Εχει το καφέ Regina στη Νεάπολη Λάρισας και είναι προπονητής στην τοπική ομάδα Νίκαια.

«Ηταν κάτι ξεχωριστό για καθέναν από εμάς. Κατακτώντας η ΑΕΛ τον τίτλο έγραψε ιστορία, κάτι που δύσκολα μπορεί να επαναληφθεί, αν και θα το ευχόμουν. Για μένα είναι σαν να μην πέρασε μέρα, σαν να παίζω ακόμη. Πιστέψαμε στις δυνατότητές μας και κάναμε το όνειρο πραγματικότητα. Ηταν μια ευκαιρία ζωής και δεν την αφήσαμε να χαθεί».

Γιάννης Γκαλίτσιος (αμυντικός, 23 συμμ.). Είναι πυροσβέστης στη Λάρισα.
«Το πρωτάθλημα ήταν από τις μεγαλύτερες αν όχι η μεγαλύτερη στιγμή στην ιστορία της ομάδας που μας καταξίωσε στον κόσμο και σε όλη την Ελλάδα. Οι αναμνήσεις είναι αναλλοίωτες παρά το πέρασμα του χρόνου. Ημασταν μια ομάδα της περιφέρειας που κατάφερε να ξεπεράσει τους σκοπέλους, που πίστεψε στις δυνατότητές της και ανταμείφθηκε».

Γιάννης Αλεξούλης (μέσος, 28 συμμ., 4 γκολ).
Είναι προπονητής στον Τύρναβο.

«Για μένα, για όλα τα παιδιά εκείνης της γενιάς η κατάκτηση του τίτλου ήταν το αποκορύφωμα της καριέρας μας που μας σημάδεψε για πάντα. Θυμάμαι το ματς με τον Ηρακλή, τη φανταστική ατμόσφαιρα και τον κόσμο να παραληρεί. Δεν περιγράφονται με λόγια αυτά τα συναισθήματα. Πήραμε το πρωτάθλημα παίζοντας καλό ποδόσφαιρο και μείναμε στην ιστορία».

Μιχάλης Ζιώγας (επιθετικός, 30 συμμ., 16 γκολ).
Ασκεί το επάγγελμα του προπονητή.

«Ηταν πολύ σπουδαίο αυτό που έγινε. Στιγμές ανεπανάληπτες. Ξεκινήσαμε μια παρέα παιδιών που οι περισσότεροι ήμασταν συνομήλικοι. Δεν πιστεύαμε ότι θα μπορούσαμε να καταφέρουμε κάτι τέτοιο. Είχαμε όμως ζεστασιά μεταξύ μας, αγάπη, ήμασταν μια οικογένεια. Και τελικά καταφέραμε αυτό που κανένας δεν περίμενε».

Γιώργος Μητσιμπόνας (αμυντικός, 25 συμμ., 8 γκολ).
Ο Γιώργος Μητσιμπόνας υπήρξε μεγάλη μορφή στην ιστορία της ΑΕΛ στην πιο δημιουργική δεκαετία της, αλλά και στα μέσα του ’90 στα πέτρινα χρόνια. Η μοίρα δεν στάθηκε καλή μαζί του, καθώς στις 13 Σεπτεμβρίου 1997 έχασε τη ζωή του σε αυτοκινητιστικό δυστύχημα σε ηλικία 35 ετών.

 

Λάζαρος Κυριλίδης (αμυντικός, 18 συμμ.).
Είναι νομαρχιακός σύμβουλος και καλλιεργητής καπνών.

«Είναι απίστευτο, αλλά ακόμη και τώρα νιώθουμε ότι δεν έχει περάσει μέρα από την κατάκτηση του τίτλου, ζούμε συνέχεια το όνειρο. Ως άνθρωπος και ως ποδοσφαιριστής ήταν από τις μεγαλύτερες χαρές της ζωής μου. Ημασταν μια ομάδα δεμένη, μια παρέα και τέτοιο κλίμα δύσκολα το συναντάς σήμερα. Το μέγεθος της επιτυχίας το καταλάβαμε πολύ αργότερα».

 

 

Θόδωρος Βουτυρίτσας (μέσος, 28 συμμ., 3 γκολ).
Είναι καθηγητής Φυσικής Αγωγής, έχει γήπεδα 5Χ5 και συνεργάζεται με τη Λάρισα.

«Είκοσι χρόνια μετά φέρνοντας στη μνήμη μας εκείνες τις εποχές με ωριμότητα και φιλοσοφημένα θα έλεγα ότι ήταν ένας άθλος. Ενα ιστορικό γεγονός που έμεινε αναλλοίωτο στο χρόνο, ορόσημο για όλους μας. Το πετύχαμε με πολύ κόπο, σε δύσκολες συνθήκες σπάσαμε το κατεστημένο. Η ΑΕΛ ήταν μια ομάδα που χτίστηκε 8 χρόνια και άφησε παρακαταθήκη για όλους μας».

 

Βασίλης Καραπιάλης (μέσος, 30 συμμ., 3 γκολ).
Εχει γήπεδα 5Χ5 στο Χαλάνδρι.

«Ηταν η κορύφωση μιας προσπάθειας χρόνων και μια εμπειρία ζωής. Ημασταν μια ομάδα με πολύ ταλέντο, με παίκτες κυρίως από την περιοχή που ευχαριστιόμασταν αυτό που κάναμε και που κάθε ματς το βλέπαμε σαν γιορτή. Με ό,τι πέτυχε η ΑΕΛ στην πορεία τόσων χρόνων πανάξια συμπεριλαμβάνεται στην ελίτ του ελληνικού ποδοσφαίρου.

Γιάννης Βαλαώρας (επιθετικός, 27 συμμ., 6 γκολ).
Εχει ξενοδοχειακή επιχείρηση στην Κω.

«Εμεινε στην ιστορία αυτή η επιτυχία της ΑΕΛ και ακόμη και σήμερα ζούμε την αγάπη του κόσμου. Οταν σταμάτησα το ποδόσφαιρο, κατάλαβα τι είχαμε πετύχει, αφού ακόμη και σήμερα νέα παιδιά αναγνωρίζουν τον άθλο μας. Η ΑΕΛ έπαιξε το καλύτερο ποδόσφαιρο εκείνη την εποχή, δίδαξε ποδόσφαιρο. Ενα πρωτάθλημα είναι δύσκολο να ξαναέρθει, ωστόσο η ομάδα μπορεί να διεκδικεί Ευρώπη».

 

Σάκης Τσιώλης (μέσος, 28 συμμ., 3 γκολ).
Είναι προπονητής στο Θρασύβουλο.

«Ο τίτλος αυτός ήταν σταθμός στη ζωή μας, εκείνες οι στιγμές παραμένουν ανεξίτηλες στη μνήμη μας. Το πιστέψαμε και το κάναμε πραγματικότητα, αλλά, αν δεν είχαμε στο πλευρό μας αυτόν τον απίστευτο κόσμο, ίσως να μην τα είχαμε καταφέρει. Οι φίλαθλοί μας μάς έκαναν να πιστέψουμε στις δυνατότητές μας, ότι είμαστε μεγάλοι παίκτες και ότι παίζουμε σε μια μεγάλη ομάδα».

 

Γιώργος Αγορογιάννης (μεσοαμυντικός, 26 συμμ.).
Διατηρεί fast Food στη Λάρισα.

 

Βάιος Αθανασίου (Μέσος, 27 συμμ., 3 γκολ).
Είναι προπονητής και γυμναστής σε ομάδα της Καρδίτσας.

 

Γιώργος Παπαντωνίου (αμυντικός, 6 συμμ.).
Είναι καθηγητής φυσικής αγωγής και ασχολείται με αγροτικές καλλιέργειες.

 

Θόδωρος Κυριακούλης (τερματοφύλακας, 1 συμμ.).
Διατηρεί κατάστημα με γυναικεία ένδυση.

 

Νίκος Κακανούλιας (επιθετικός, 6 συμμ.)
Είναι προπονητής και κάνει εμπόριο τυροκομικών ειδών.

 

Κώστας Τσαβαλιάς (επιθετικός, 7 συμμ.).

 

Χάρης Τσιλιάκος (μέσος, 3 συμμ.).
Εργάζεται στο ταχυδρομείο.

Βαγγέλης Νασιάκος (αμυντικός, 1 συμμ.).
Είναι ιδιωτικός υπάλληλος και ζει στη Λάρισα.

 

Γιώργος Κολοβός (επιθετικός, 2 συμμ.).
Εχει καφέ στη Λάρισα.

 

Μολάμπα Κανιέμπα (μέσος, 7 συμμ.).

 

Γκεόργκι Τσίγκοφ (επιθετικός, 11 συμμ., 4 γκολ).

Αφιέρωμα της Goal για τα 20 χρόνια από το πρωτάθλημα του 1988 (1)

Πού ‘ν’ το, πού ‘ν’ το το δαχτυλίδι

 

 

Ο Γιάτσεκ Γκμοχ είχε ένα πανάκριβο διαμαντένιο δαχτυλίδι. Στο ξεκίνημα του β’ γύρου η ΑΕΛ έπαιζε με τον Ολυμπιακό, που τότε είχε έδρα το ΟΑΚΑ. Ο Μιχάλης Ζιώγας πιάνει τον Πολωνό τεχνικό και του λέει: «Δεν χάνουμε από τον Ολυμπιακό και θα σκοράρω μάλιστα». Κι ο προπονητής του απαντά, για να τον… προκαλέσει: «Αν δεν χάσουμε, βάλεις γκολ και πετύχεις κι άλλα 8 στο β’ γύρο όπως έβαλες στον α’ γύρο, θα σου χαρίσω αυτό το δαχτυλίδι».

Ο Ζιώγας σκόραρε στο 2-2 με τον Ολυμπιακό, πέτυχε άλλα 8 γκολ στο β’ γύρο, η ΑΕΛ πήρε το πρωτάθλημα και -όπως σωστά θα μαντέψατε- ο Ζιώγας δεν πήρε ποτέ το δαχτυλίδι… Οχι ότι το ζήτησε, αλλά μεταξύ σοβαρού και αστείου κάνει πλάκα ακόμη και 20 χρόνια μετά…

 

 

«Θα πουλήσουμε τα σπίτια μας»

Κάπου στα μέσα της χρονιάς και ενώ κανείς στην ΑΕΛ δεν πίστευε ότι η ομάδα μπορεί να χτυπήσει το πρωτάθλημα, δεδομένου πως η προηγούμενη χρονιά δεν ήταν καλή, έγινε μία συζήτηση με τη διοίκηση και το ποδοσφαιρικό τμήμα. Ο αρχηγός εκείνη την εποχή, ο Γιάννης Γκαλίτσιος, πήρε τότε το λόγο και ρώτησε: «Κύριε πρόεδρε, αν πάρουμε το πρωτάθλημα, ποιες θα είναι οι απολαβές μας»; Η απάντηση ήταν: «Πάρτε εσείς το πρωτάθλημα κι εμείς θα πουλήσουμε και τα σπίτια μας…».

 

 

Ορκος… τίτλου

Η 1η Μαΐου του 1988 που ξημέρωσε ήταν η πιο μεγάλη ώρα για την ΑΕΛ… Η αποστολή είχε αποσυρθεί στο ξενοδοχείο για τον αγώνα με τον Ηρακλή που θα έκρινε τον τίτλο. Λίγες ώρες πριν οι ποδοσφαιριστές συγκεντρώθηκαν σε ένα δωμάτιο μόνοι τους, χωρίς προπονητές και διοικητικούς και έδωσαν όρκο… τίτλου: «Πάμε να πάρουμε το πρωτάθλημα, πάμε να γράψουμε ιστορία». Η ιστορία γράφτηκε και στα αποδυτήρια ακολούθησε πανδαιμόνιο, με τους παίκτες να κάνουν μπάνιο γυμνοί λουσμένοι στις σαμπάνιες…

 

 

Η «εξαφάνιση» του Γιάτσεκ

Ο εκτός έδρας αγώνας με το Λεβαδειακό στο δεύτερο γύρο δεν πήγε όπως τον είχε σχεδιάσει ο Γιάτσεκ Γκμοχ, καθώς η ΑΕΛ ηττήθηκε 1-0 με ένα περίεργο γκολ, με αποτέλεσμα να τίθεται σε κίνδυνο η πορεία προς τον τίτλο. Οι «βυσσινί» πήραν το δρόμο της επιστροφής σκεφτικοί και στενοχωρημένοι, αλλά πολύ περισσότερο ο Γκμοχ που είχε τσαντιστεί. Στη διαδρομή η ομάδα σταμάτησε στον Μπράλο για φαγητό, όμως ο Πολωνός δεν κάθισε στο τραπέζι. Για να… χωνέψει την ήττα, βγήκε έξω για να πάρει αέρα και να περπατήσει. Οταν ήρθε η ώρα να συνεχιστεί το ταξίδι, διαπιστώθηκε ότι ο κόουτς ήταν «εξαφανισμένος». Κινητά δεν υπήρχαν, βέβαια, τότε και η ομάδα αναχώρησε χωρίς αυτόν, αλλά τελικά εντοπίστηκε 2-3 χιλιόμετρα μακρύτερα…

 

 

Το… καψώνι με τους νέους

Αν και η ΑΕΛ προσπάθησε να χωρέσει δύο καρπούζια σε μία μασχάλη και να κυνηγήσει το νταμπλ εκείνη τη χρονιά, δεν τα κατάφερε, καθώς αποκλείστηκε από τον Παναθηναϊκό στα ημιτελικά του Κυπέλλου Ελλάδας με ήττα 3-1 στο Αλκαζάρ (ήττα 1-0 στο πρώτο ματς). Οι «βυσσινί» ξεκίνησαν δυνατά το παιχνίδι και προηγήθηκαν με γκολ του Αλεξούλη, ωστόσο το γκολ του Σαραβάκου στο 45’ τους «έκοψε» τα πόδια. Από τη στιγμή που δύσκολα θα ανέτρεπαν την κατάσταση (για πρόκριση ήθελαν άλλα δύο γκολ), σταδιακά (αυτοβούλως και χωρίς να τους έχει πει τίποτα ο Γκμοχ) κατέβασαν ταχύτητα, καθώς σε τρεις ημέρες έπαιζαν πρωτάθλημα. Ο Γκμοχ, όμως, που τους πήρε… είδηση αποφάσισε να τους κάνει καψώνι. Το επόμενο Σάββατο (το ματς του Κυπέλλου ήταν Τετάρτη), παραμονή του αγώνα με τον Εθνικό, στο ξενοδοχείο πήρε μαζί του και κάποιους παίκτες από τη δεύτερη ομάδα, αφήνοντας να εννοηθεί ότι θα βάλει νεαρούς στο παιχνίδι. Το κόλπο έπιασε, οι «βυσσινί»… ταρακουνήθηκαν και η ΑΕΛ με τη βασική ομάδα νίκησε άνετα τον Εθνικό 3-0.

 

 

Η «ασυνείδητη» ασίστ

Αυτό που λένε ακόμη και σήμερα οι ποδοσφαιριστές είναι ότι τη στιγμή του θριάμβου δεν κατάλαβαν το μέγεθος της επιτυχίας του και χρειάστηκε κάποιο διάστημα για να το συνειδητοποιήσουν. Ο Γιάννης Αλεξούλης ήταν πάντως… δικαιολογημένος. Στη διάρκεια του αγώνα με τον Ηρακλή συγκρούστηκε με τον Βακαλόπουλο και έπεσε αναίσθητος στο γήπεδο. Ο γυμναστής του «γηραιού» έτρεξε κοντά του και του έσωσε τη ζωή -όπως λέει και σήμερα ο τότε αμυντικός χαφ της ΑΕΛ-, καθώς του είχε γυρίσει η γλώσσα. Παράλληλα, όμως, υπέστη διάσειση, με αποτέλεσμα να παίξει το υπόλοιπο ματς χωρίς ουσιαστικά να έχει συνείδηση του τι κάνει. Κάπως έτσι έβγαλε την… ασυνείδητη ασίστ στον αείμνηστο Γιώργο Μητσιμπόνα για το ιστορικό πλέον βολ πλανέ που έγραψε ιστορία! Μετά το τέλος του ματς, ο Αλεξούλης διακομίστηκε στο νοσοκομείο για εξετάσεις και έχασε τους πρώτους πανηγυρισμούς, όμως οι γιατροί δεν μπόρεσαν να τον κρατήσουν για πολύ και βγήκε για να συμμετάσχει στο γλέντι μέχρι πρωίας!